De volgende stap...

"Oei, ik groei!" Vele jonge ouders kennen het en maken gebruik van dit boek. Volgens mij blijven wij, alles wat leeft en leert, die groeisprongen en -stuipen beleven, no matter what the age. Heb je mijn eerste life weblog gelezen? Na die eerste kennismaking met informatie en materialen op het gebied van spiritualiteit (en voor mijzelf concluderende dat er 'meer' was tussen hemel en aarde) ging ik me afvragen hoe en waar ik terecht zou kunnen voor steun, voor begeleiding hierin. Zwiepend met een pendel op de klanken van een slechte new-age cd, bestookte ik mijn omgeving met overdadig riekende wierook en deed zuiveringsritueeltjes om negatieve energieën te weren. Nou, prima. Goed bezig vond ik zelf. "Baat het niet, schaadt het niet" was een veel gehoorde uitspraak. Nou, daar was niet iedereen in mijn omgeving het destijds mee eens. Ikzelf uiteindelijk eigenlijk ook niet.

Omdat ik ook een aantal zelfhulpboeken had aangeschaft was ik mede daardoor inmiddels aan een 'zelfreflectiedagboek' begonnen. Ja, spiegelen met je zelf. Dat viel niet mee, overigens. Eigenlijk viel het me echt heel zwaar. Om dagelijks bij te houden wat me emotioneel en innerlijk bezighield en, wat ik daar dan weer van zou kunnen leren. Het lastige was, dat het gevoel dan 'herbeleeft' werd. In emotie moest ik dan voor mijzelf bepalen welke les ik kon leren en, het vervolgens 'een plek geven'. Ik haakte af... Terwijl, het bijhouden van een dagboek was me niet vreemd. Tijdens mijn tienerjaren schreef ik behoorlijk wat versierde schriften vol met mijn dagelijkse beslommeringen over school, vriendjes, lastige leraren en de nodige roddels en klaagzang over mijn sociale omgeving. Compleet met bijgehorende krabbels en tekeningen van hartjes, bloemetjes en, indien een slechte dag, hier en daar een doodskopje met bliksem. Nog altijd ben ik dol op schrijven en word ik erg blij van tekenen. Het ruimt zo lekker op.

Maar, eind jaren '90, startende met de volgende stap in mijn ontwikkeling, was de behoefte om hele epistels à la Bridget Jones te schrijven er niet meer. Steeds een nieuwe bladzijde beginnen met de woorden "lief dagboek," kwam niet in me op. Dit boek was niet mijn vriendin. Zoals vroeger. Dit was anders, meer serieus en écht. Voor mijzelf en om van te leren. En ik bedacht: mijn zelfreflectiedagboek werd mijn boek der ervaringen. Zo was ik van het woordje 'dagboek' af, want dagelijks erin schrijven deed ik toch al niet en zo voelde ik in ieder geval niet de drang om mijn hele leven woordvoorwoord te omschrijven. De druk was er af. De 'druk' die ik mijzelf overigens had opgelegd en nu, hierdoor gelukkig ook had weggenomen. Een aantal kernwoorden om de dag te beschrijven was voldoende. Datum, weertype, emotie, wat leuk was die dag. En wat minder leuk was. Wat me opviel. Hoe mensen reageerden op mij en vice versa. Ook gekrabbel maar soms ook uitgebreide tekeningen met symbolen. Soms ook een brief of kattebelletje aan mijzelf. Door het schrijven en krabbelen op papier en soms gedachteloos te schrijven gebeurde er iets. Er ontstond een dialoog met mijzelf en ik merkte dat ik, door mijn vragen en emoties op papier te uiten, zelfs op antwoorden stuitte. Hiervan werd ik mij goed bewust op het moment dat men mij vragen ging stellen over spirituele of paranormale onderwerpen. "Omdat jij daar zo mee bezig bent". (Aha, het viel iemand op!) Maar, met een zelfverzekerde wijsheid gaf ik dan antwoord. Ik hàd ook een antwoord. Achteraf vroeg ik me dan af hoe ik het kon 'verzinnen', waar haalde ik 't vandaan? Hoe kwam ik aan deze woordkeuze die leidde tot een antwoord dat voor de ander bevredigend was en inzicht gaf in het vraagstuk van het leven van die persoon? Het antwoord hierop lees je de volgende keer, in het vervolg van deze life weblog. 

Conclusie: door deze volgende, eenvoudige stap te zetten: het 'gesprek met mijzelf', schuifelde ik onbewust verder naar dat wat leidde tot het begrijpen van de symbolen van de Tarot. Dus ja, "oei, ik groei!", nog steeds.
Wat is jouw volgende stap? Wil je dit delen...